Vanuit de Andes rijden we naar het oosten de vlakte in tot aan de grens met Paraguay. Na de bergen is het weer even wennen aan het hete laagland en de hele dag zweten met muggen. Het is een flink stuk rijden maar in deze uithoek van het land ligt het Parque Nacional Iberá; een enorm gebied van eindeloze natte graslanden, meren en moerassen waar grote hoeveelheden (water)vogels leven samen met zoetwater krokillen en Capibara’s – een soort hele grote zwemmende cavia’s.

Als eerste verkennen we een dirttrack die aan de noordkant het gebied in loopt en kilometers lang door het moeras slingert. De auto is op dit soort momenten een ideale schuilhut om alles van dichtbij te kunnen bekijken en bijvoorbeeld de Southern Screamers (een nieuwe familie!) laten zich tot op een paar meter benaderen. De Capibaras zijn vaak zelfs zo dichtbij dat we moeite moeten doen om ze van de track te krijgen om verder te kunnen rijden…

Naast de Ibera seedeater (een pas recent geschreven soort maar verder wel een beetje saai) is de belangrijkste target de Strange-tailed Tyrant. We zien de Tyrant eerst al meerdere keren op het logo van het park afgebeeld maar als we ze daarna in het echt vinden stelt hij zeker niet teleur; zoals de naam doet vermoeden hebben de mannetje een rare lange staart die achter hen aan wappert terwijl ze vliegen of hoog in een grasstengel gaan zitten.

Na een hete en winderige dag zien we vanuit oosten een enorm front aankomen en gaat de wind over tot bijna storm gevolgd door heel veel regen. De temperatuur daalt binnen een uur misschien wel 15 graden en ook de hele nacht en de volgende ochtend regent het stevig door.

Voor vogels kijken is dit niet ideaal maar nog vervelender is dat alle wegen in dit gebied zijn gemaakt van (harde) aangestampte modder en met deze hoeveelheid water alles verandert in één grote blubber bende. Vanuit het dorpje midden in Iberá waar we slapen is het nog bijna 100km tot het asfalt en al glibberend en slippend wordt het een lange tocht. Gelukkig hebben we een 4WD en goede ruitenwissers om de constante bruine douche en modderkluiten die tot over het dak komen een beetje te verwerken.

Komende dagen rijden we richting Buenos Aires en vinden we hopelijk onderweg een goede car wash om dit Capibara uiterlijk er weer een beetje af te krijgen.