Australië heeft een aantal vogelfamilies die uniek zijn voor het land: Mudnesters, Bristlebirds, Scrubbirds, Lyrebirds en de Plains Wanderer. Deze laatste familie bestaat maar uit één soort (meest nauw verwant zijn de Seedsnipes van Zuid-Amerika) en deze is extreem lastig om te vinden. Zoals zijn naam doet vermoeden is de Plains Wanderer nomadisch in uitgestrekte graslanden en daarnaast ook nog vooral ‘s nachts actief.

Normaal gesproken vinden we het het leukst om zelf de vogels te zoeken maar dat is in dit geval een onmogelijke opgave. Er is maar één man in Australië die weet waar je ze kunt vinden en dat is Phil; half cowbow, half vogelfanaat houdt Phil zich al sinds 1980 bezig met het opsporen van Plains Wanderers waarvoor hij er meerdere nachten per week op uit trekt. Al vanuit huis boeken we een plekje op een van zijn weekend tours vanuit Deniliquin maar de droogte waar we eerder al last blijkt alleen ook hier van grote invloed te zijn…

Dat belooft niet veel goeds dus licht gespannen staan we zaterdagochtend klaar op het vertrekpunt van de tour. In totaal zijn er 9 deelnemers verdeeld over twee jeeps; 3 Engelse wereldvogelaars, een echtpaar uit Adelaide, een fanatieke 14-jarige met zijn moeder en wij. Even wennen om met zo’n grote groep op stap te zijn maar het begint goed met Square-tailed Kite bij een nest en meerdere Superb Parrots.

Aan het eind van de middag rijden we naar de graslanden en bouwt de spanning verder op. Het is een mooie rustige dag en we hebben al een aantal soorten gezien die hij afgelopen weken niet had, zou dat de kans weer vergroten voor de Plains Wanderer?

Als de zon onder is gaat het echte werk beginnen: Beide jeeps hebben zowel aan de voorkant als aan de zijkanten enorme lampen waarmee we kriskras door de graslanden rijden hopend dat de spotlight een vogel vindt. Na een uur vinden we de eerste vogels; een groepje Banded Lapwings (steltlopers van de droge vlaktes) en even later een Eastern Barn Owl.

We vervolgen het rijden en scannen tot er over de walkie-talkie het nieuws komt dat de andere auto een Inland Dotterel heeft gevonden. Deze schaarse soort hebben we eindeloos gezocht langs de Birdsville track een paar weken geleden maar toen niet gevonden dus deze herkansing is zeer welkom!

Nu blijft alleen de Plains Wanderer nog over. Het succes van het eerste deel van de avond heeft de moed wat doen stijgen en met de woorden van Phil over de walkie-walkie “Let’s go and find that Plains Wanderer mate” begint de laatste zoektocht. We zoeken en rijden rondje na rondje door het gebied waar hij ze normaal ziet maar zonder resultaat (de paaltjes met lintjes die wijzen op eerdere waarnemingen zijn een pijnlijke herinnering). Het is na middernacht als de zoektocht wordt gestaakt en we verslagen aan de terugweg beginnen.

Van alle soorten in Australië is dit misschien wel de aller-pijnlijkste om te missen. Het is in ieder geval onze eerste echte grote dip van de reis. (Dippen is het niet zien, of missen van een soort in vogelaarstaal. Wat er de oorsprong van is weten we ook niet). Deze dip slaat ook meteen een deuk in onze ambitie om komende paar jaren alle families van de wereld compleet te krijgen. Als we dat willen zullen we nog een keer terug moeten komen naar Deniliquin en hopen dat Phil ze komende jaren blijft vinden.

Of was dat juist zo leuk aan vogels kijken? Dat er altijd nog iets over blijft wat je nog niet gezien hebt? Misschien komt dat gevoel over een paar dagen weer…