We zijn weer terug in Peru! Na een eerste reis in 2011 stond dit land hoog op ons lijstje om weer naar terug te keren. Peru heeft meer dan 1800 vogelsoorten is extreem divers qua landschappen; van woestijn aan de kust naar hoge Andes pieken met daartussen groene riviervalleien die naar het oosten toe uitmonden in de uitgestrekte laaglanden van de Amazone. Dit keer hebben we 6 weken in Peru en starten we met een bezoek aan het centrale deel van de Andes, wat goed aan te rijden is met een huurauto vanuit Lima (voor wie bekend is met dit deel, een rondje Satipo road – Villa Rica – Junin – Huánuco – Huascaran).

Het was een beetje een gokje om deze bestemming in Februari te doen aangezien het midden in het regenseizoen valt. Dit bleek ook zeker niet ideaal te zijn maar ondanks alle regen en afgesloten wegen vanwege landslides hebben we de meeste vogels toch kunnen vinden.

Onze eerste bestemming is de Satipo road; een smalle weg van 200km lang die eerst over een aantal passen van boven de 4500m klimt om vervolgens af te dalen door verschillende valleien richting het dorpje Satipo. Het gave van de Peruaanse Andes is dat op elke hoogte waar andere soorten voorkomen en verschillende stopjes langs de Satipo Road steeds weer nieuwe vogels opleveren. Helaas komen wij niet verder dan halverwege als de weg bedolven blijkt te zijn onder een landslide en eigenlijk net voor de plek waar we de meeste soorten zoek. Er zit niks anders op dan de volgende dag het hele eind weer terug te rijden. Gelukkig is er nog een andere weg de naastgelegen vallei in (na heel veel uren omrijden) waardoor we toch nog het grootste deel van onze targets zien waaronder de Black-spectacled Brush-Finch.

Deze rivierdalen van de Andes zijn zo afgesloten van elkaar (de bergen tussen de valleien zijn zo hoog en onhergzaam en de passen er tussen zijn vaak boven de 4500m) dat valleien eigen endemen hebben ontwikkeld zoals de Brush-finch met zeer kleine verspreidingsgebiedjes. Omdat het ook voor mensen erg geïsoleerd is zijn sommige soorten pas zeer recent beschreven, of wordt er nog gewerkt aan de formele wetenschappelijke beschrijving (bijv de Mantaro Wren en Mantaro Thornbird).

Nog zo’n “eiland” van endemische soorten dat we bezoeken is Bosque Unchog; een geïsoleerd stuk bos op 3700m waar vier soorten voorkomen die alleen hier worden gezien.

Na een uitdagende steile rit omhoog beginnen we onze zoektocht in de stralende zon maar het duurt niet lang voordat de eerste wolken uit het dal omhoog klimmen en we de rest van de dag in de mist en regen lopen. Vogels vinden is bijna onmogelijk zo en na een lange dag moeten we genoegen nemen met maar één van de 4 targets (Bay-vented Cotinga).

Na een nacht in de auto slapen (waarbij het niet helpt dat we allebei nog last hebben van een voedselvergiftiging) is het de volgende ochtend niet veel beter qua weer maar hervatten we de zoektocht. Één soort willen we liever zien dan alle andere bij elkaar: de Golden-backed Mountain-Tanager. Deze “Gouden Koning” van de berg is een van de meest aansprekende soorten van Centraal Peru maar lijkt ons nu door de vingers te glippen. Na nog een keertje opwarmen/schuilen in de auto gaan we voor een laatste ronde op zoek. We vinden een flock (groep) vogels in de mist en na ingespannen zoeken ziet Rob opeens de Mountain-Tanager vliegen. Ondanks de mist is zijn gele kleur zo fel dat hij wel licht lijkt te geven. Blij na een korte maar goede waarneming lopen we verder als we opeens nog 3 Golden-backed Mountain-Tanagers vinden die ditmaal een fantastisch show geven, wauw!

We vertrekken bij Bosque Unchog met maar de helft van de targets maar dolblij met deze top waarneming van de Gouden Koning. We komen nog wel een keer terug, want het is een fantastische plek.

Inmiddels zijn we weer in Lima en kijken terug op twee hele gave maar ook wel ruige vogelweken (we zijn de tel kwijt geraakt hoeveel uur we over smalle bergweggetjes hebben gehobbeld). Maar Peru zijn we voorlopig nog niet zat, nu door naar Tarapoto waar we de komende 5 dagen aan de oostkant van de Andes in het laagland verder vogelen.