Sinds de vorige update zijn we vanuit Iquitos met de boot verder de Amazone afgevaren tot aan het 3-landen punt Peru-Colombia-Brazilië. Voor onze route een leuke optie aangezien dit de gelegenheid gaf om ook nog 5 nachten in een Amazone lodge in Brazilië mee te pakken en we daarna eenvoudig door konden reizen naar Colombia.

Na 10 uur varen komen we aan bij het laatste dorpje van Peru (de boot is een soort snelbus die om de paar uur bij een dorpje aanmeert en dan weer verder zoeft over het water). Met een klein bootje varen we eerst naar naar het migratie kantoortje van Peru om vervolgens de rivier over te steken naar Colombia (en de dag daarna weer Brazilië in). Een erg grappige plek waar Spaans en Portugees in elkaar overvloeien maar qua cultuur vooral het Amazone leven overheerst.

De 5 nachten in Brazilië vormen een mooie afsluiting van het Amazone avontuur; door op zo veel verschillende plekken in de Amazone geweest te zijn merk je pas goed hoe uitgestrekt dit gebied is terwijl er ook steeds weer verschillen zijn in de vogels die je aantreft (hoogtepunten zijn Zigzag Heron en Crested Eagle vanuit de kayak). Maar gegeven de hoeveelheid insectenbeten, de warmte en de hoge luchtvochtigheid zijn we ook wel weer toe aan het verlaten van het laagland.

Daarom reizen we als we Colombia zijn binnen gekomen in de meest zuidelijke punt (Leticia) met een tussenstop in Bogota door naar de noordkant van het land. Met als eerste plek de Sierra Nevada de Santa Marta, een geïsoleerde bergketen die direct vanuit de kust omhoog reist en heel veel endemische soorten kent.

We slapen op 2000m (geen muggen en een heerlijke temperatuur) in een prachtig aangelegde El Dorado Lodge en verkennen vanuit daar de hogere en lagere gedeeltes te voet. Het gebeurt niet vaak dat je lopend op één dag van 1500-2500 kunt vogelen!

Na ons verblijf in Santa Marta gaan we naar het uiterste noordoosten van het land. Colombia is over het algemeen erg weelderig groen, maar dit hoekje (het Guajira Peninsula) krijgt weinig neerslag en lijkt veel op de Chaco in NW Argentinië van een paar maanden terug. Door dit specifieke habitat zitten er ook weer een aantal nieuwe soorten die verder alleen in NW Venezuela te vinden zijn (en dat land is helaas voorlopig wat lastiger te bezoeken).

We reizen hier rond met bussen en taxi’s om op de vogelplekken te komen en het is altijd een interessant gesprek om uit te leggen aan de taxi-chauffeurs waar we precies heen willen en wat we dan precies gaan doen, maar zolang er wordt betaald vinden ze het vaak zelf ook wel een leuk uitje en komen ze op plekken waar ze anders niet zo snel zouden komen.

Na een week in het noorden hebben we meer dan 50 endemen of range restricted soorten gezien, een teken van de een enorme diversiteit die Colombia te bieden heeft. Voor wie het leuk vindt om nog wat meer te zien en te horen over deze regio; recent is er een hele mooie documentaire gemaakt over de vogels, landschappen en mensen van noord Colombia.

Inmiddels zijn we met bussen een stuk naar het zuiden gereisd waar we een huurauto oppikken om wat verschillende plekken te bezoeken in de bergketens van centraal Colombia. Maar daarover meer in de volgende update.

Na de vorige update zijn we naar Iquitos in het noordoosten van Peru gevlogen. Iquitos is een stad van bijna 1 miljoen mensen, gelegen aan de Amazone. De stad is enkel bereikbaar over de rivier (of door de lucht), over asfalt kom je hier niet zo ver. De stad is een uitstekende basis om het laaglandregenwoud van de Amazone te bevogelen. Er zitten ontzettend veel soorten in het Amazone-basin maar om die allemaal te zien te krijgen moet je er ook heel veel tijd doorbrengen. Er zijn allerlei verschillende typen bos, habitattypes en de dichtheden aan vogels kunnen verrassend laag zijn dus het duurt wel even voordat je alles hebt gezien.

De diversiteit aan soorten wordt ook mede veroorzaakt door de Amazone zelf. Die is hier al zo breed dat het een natuurlijke barrière vormt voor soorten (soorten die alleen aan de noordoever zitten of juist alleen de zuidkant). Maar zelfs zijrivieren als de Napo zijn al een scheidslijn in het voorkomen van soorten. De rivieren vormen in hun eindeloos gemeander ook regelmatig riviereilanden (en hoe ouder het eiland, hoe hoger de bomen weer zijn) en die riviereilanden zijn dus ook weer een eigen specifiek habitat met soorten die je aan de oever niet aantreft.

Om zoveel mogelijk soorten te zien bezoeken we hier 4 verschillende lodges en vogelen we ook nog een bos in de buurt van Iquitos, voordat we een paar honderd kilometer verderop nog een lodge bezoeken in Brazilië.

Laagland vogelen is altijd lastig: het is vaak een stil en warm bos waar heel veel soorten kunnen maar het wel heel veel helpt als je ook weet waar precies. Daarom is het prettig dat de lodges die we bezoeken ook goede gidsen hebben die de soorten en de plekjes kennen.

Het is regenseizoen dus het water in de rivieren staat momenteel erg hoog waardoor veel vogels alleen te vinden zijn per boot. Afwisselend varen we met onze gidsen in kleine motorbootjes en kano’s door Varzea forest (bos dat de helft van het jaar onderwater staat) en bezoeken we allerlei meren en riviereilanden. Hieronder de Cream-colored Woodpecker en White-eared Jacamar die vooral langs de rand van het water te vinden zijn.

Een van de lodges die we bezoeken heeft een canopy walkway: een constructie van 14 houten platforms op verschillende hoogtes met daartussen hangbruggen. Dit is een ideale gelegenheid om soorten te kunnen zien die alleen maar in de boomkruinen leven.

Het is nog erg heet en stil als we ‘s middags omhoog klimmen en ons installeren op het hoogste platform (35 meter boven de grond).

Als het langzaam iets afkoelt en de activiteit van vogels toeneemt blijken we op een ideale plek te staan: de kruin van de boom waarin ons platform hangt wordt door de ene naar de andere soort bezocht, soms zoveel tegelijk dat het lastig kiezen is waar je moet kijken. Tussen de Honeycreepers, Tanagers en Woodpeckers zijn absolute hoogtepunten een groep van vier Paradise Jacamars en een felblauw mannetje Spangled Cotinga.

Uitkijkend over het bos zien we de zon ondergaan en gaan langzaam alle vogels slapen. Maar de belangrijkste zoektocht van vandaag moet nog beginnen; de zoektocht naar de Nocturnal Curassow. Deze grote vogels zijn de enige van hun familie die ‘s nachts boven in de boomtoppen klimmen en vanuit daar hun diepe zang door het bos laten klinken. Overdag zijn ze niet te vinden, dus de enige manier om ze te zien is om ze ‘s nachts op te sporen. Even na acht uur is het zover en horen we meerdere Curassows hun lied starten. In de totale duisternis van het bos is dit een van de meest magische geluiden die er is.

Snel lopen we achter onze gidsen aan in de richting van een van de vogels. Het geluid lijkt veel dichterbij dan het in werkelijkheid is want het lage geluid draagt ver dus we lopen in hoog tempo door het donkere bos maar helaas stopt het gezang te snel. Als ze niet zingen is het onmogelijk ze te vinden.

We gaan op een boomstam zitten en wachten, eindeloos wachten: het is pikdonker, warm en drukkend en er zijn overal muggen. Om ons heen klinken geluiden van insecten en kikkers en af toe een verre uil maar de Curassow blijft stil. Als het tien uur is en we al bijna 2 uur zo zitten begint de hoop langzaam weg te zakken. Nog een half uur, stelt onze gids voor. Na 20 min hebben we allemaal de hoop een beetje verloren (of zijn niet bereid nog uren in het bos te zitten) en lopen we terug. We zijn nog geen 100 meter op weg als opeens de Curassows weer beginnen te zingen. We zijn dichtbij en zo snel mogelijk banen we een weg door de begroeiing. De spanning stijgt maar dan seint onze gids dat hij m heeft. Het blijkt niet één maar zelfs twee vogels te zijn, hoog boven ons in de top van de boom maar met de telescoop goed te bekijken.

Curassows zijn altijd lastig om te zien en met deze hebben we echt geluk gehad.

Maar ons geluk blijkt niet op te houden bij de Nocturnal Curassow. In de dagen daarna bezoeken we Muyuna Lodge en vinden we nog twee Curassows; de erg zeldzame Wattled Curassow en een hele mooie Razor-billed Curassow. Deze laatste was totaal onverwachts en pas de 2e keer in 16 jaar dat onze gids hem hier zag!

Het is altijd tot grote mate onvoorspelbaar wat je allemaal gaat zien in het laagland maar dit keer waren de kaarten duidelijk goed geschud. Komende week gaan we zien wat de Brazilië kant voor ons in petto heeft.