Sommige ontdekkingen van nieuwe soorten spreken heel erg tot de verbeelding, zo ook de pas in 1996 ontdekte Scarlet-banded Barbet die voorop de vogelgids van Peru staat afgebeeld. Een vogel die nergens anders op lijkt maar al die tijd onontdekt is gebleven door enkel voor te komen op de Cordillera Azul, een geïsoleerde bergkam die oprijst uit het laagland van oost Peru. De ontdekkingsplek is enkel te bereiken met een 10-daagse expeditie maar gelukkig is er in recentere jaren een tweede plek ontdekt bij Plataforma; een dorpje vol pioniers aan het einde van een lange modderweg.

De weg is alleen begaanbaar met verhoogde 4×4 maar als we vlak voor het slechte stuk in het laatste dorpje zijn blijkt dat er al een week geen auto verder omhoog is gegaan en vertellen verschillende locals ons hoe slecht de weg er momenteel bij ligt. Dit houdt Jhony, onze chauffeur, niet tegen en glibberend en glijdend beginnen we aan het moeilijkste gedeelte. Met heel veel skill navigeert hij langs de ergste delen en stapt af en toe uit om met de schep nog wat te herstellen.

Na een uurtje ploegen zijn we niet heel ver opgeschoten en is het duidelijk dat we het niet gaan halen. We laten de auto achter en gaan te voet verder terwijl Jhony voor de bagage een ezel gaat regelen. Het blijkt nog 4 uur omhoog lopen te zijn en flink moe en bezweet komen we halverwege de middag aan in het dorpje Plataforma. Een van de dorpelingen, Eugenio, is zo slim geweest een hostel te starten na de ontdekking van de Barbet waar we de komende nachten kunnen slapen en mee-eten in de huiskamer.

De paden die er vanuit het dorpje lopen zijn minstens net zo modderig als de weg en we moeten goed opletten om niet tot boven de rand van onze laars weg te zakken in de blubber. Gelukkig weet Eugenio ook de belangrijkste vogelplekken wat voor de Barbet betekent dat we verschillende fruitbomen afzoeken waarvan bekend is dat de vogels daar komen eten. Halverwege de eerste ochtend is het raak: eerst horen we het karakteristieke geluid en niet veel laten hopt de vogel in beeld. We kunnen hem een paar minuten volgen als hij van boom naar boom beweegt tot hij plotseling ook weer verdwenen is en ons met een dikke grijns achterlaat. Wat een vette soort!

Dat dit gedeelte van Peru nog zeer onontgonnen is bleek wel toen er in 2016 in Plataforma nog een nieuwe soort werd ontdekt: de Cordillera Azul Antbird. Uiteraard willen we deze ook erg graag zien tijdens ons bezoek maar hier hebben we minder geluk mee. Er zijn twee territoria bekend in een nabij gelegen patch bos maar de hele middag zoeken we maar zien of horen we niks. Ook de volgende dag checken we weer dezelfde plekken plus verschillende andere patches maar vinden we opnieuw niks waarmee onze tijd ook op is.

De derde ochtend worden we wakker met mistig weer en pakken we onze spullen voor vertrek. Even later komt Eugenio met een brede grijns aanlopen; hij is in het donker/schemer opnieuw teruggegaan naar de Antbird plek en heeft de vogel kort gezien! Zo snel als de modder het toelaat lopen en rennen we weer naar de plek waar we al meerdere keren hadden gezocht. Meteen is er dit keer reactie op onze tape en even later zien we de zeer zeldzame Antbird over de donkere bosbodem scharrelen. Zo onvoorspelbaar zijn vogels soms, maar gelukkig voor ons is deze nog net op het nippertje gelukt.

De spullen worden weer op een paard gebonden en met een dubbel gevoel vertrekken we weer uit Plataforma; aan de ene kant hebben we een fantastisch verblijf gehad waarbij we heel gastvrij zijn ontvangen door het hele dorp, veel gave vogels hebben gezien en het mooi is hoe enthousiast Eugenio is over de vogels en steeds meer plekken en soorten weet. Aan de andere kant gaat het kappen van bos hier ongelooflijk hard (overal het geluid van kettingzagen en recent gekapte stukken) en is het maar de vraag hoe lang de vogels het hier nog gaan uithouden…

Na nog een dagje vogelen bij Tarapoto vliegen we door naar Iquitos, een grote stad midden in de Amazone vanuit waar we de komende weken verschillende amazone lodges bezoeken.

We zijn weer terug in Peru! Na een eerste reis in 2011 stond dit land hoog op ons lijstje om weer naar terug te keren. Peru heeft meer dan 1800 vogelsoorten is extreem divers qua landschappen; van woestijn aan de kust naar hoge Andes pieken met daartussen groene riviervalleien die naar het oosten toe uitmonden in de uitgestrekte laaglanden van de Amazone. Dit keer hebben we 6 weken in Peru en starten we met een bezoek aan het centrale deel van de Andes, wat goed aan te rijden is met een huurauto vanuit Lima (voor wie bekend is met dit deel, een rondje Satipo road – Villa Rica – Junin – Huánuco – Huascaran).

Het was een beetje een gokje om deze bestemming in Februari te doen aangezien het midden in het regenseizoen valt. Dit bleek ook zeker niet ideaal te zijn maar ondanks alle regen en afgesloten wegen vanwege landslides hebben we de meeste vogels toch kunnen vinden.

Onze eerste bestemming is de Satipo road; een smalle weg van 200km lang die eerst over een aantal passen van boven de 4500m klimt om vervolgens af te dalen door verschillende valleien richting het dorpje Satipo. Het gave van de Peruaanse Andes is dat op elke hoogte waar andere soorten voorkomen en verschillende stopjes langs de Satipo Road steeds weer nieuwe vogels opleveren. Helaas komen wij niet verder dan halverwege als de weg bedolven blijkt te zijn onder een landslide en eigenlijk net voor de plek waar we de meeste soorten zoek. Er zit niks anders op dan de volgende dag het hele eind weer terug te rijden. Gelukkig is er nog een andere weg de naastgelegen vallei in (na heel veel uren omrijden) waardoor we toch nog het grootste deel van onze targets zien waaronder de Black-spectacled Brush-Finch.

Deze rivierdalen van de Andes zijn zo afgesloten van elkaar (de bergen tussen de valleien zijn zo hoog en onhergzaam en de passen er tussen zijn vaak boven de 4500m) dat valleien eigen endemen hebben ontwikkeld zoals de Brush-finch met zeer kleine verspreidingsgebiedjes. Omdat het ook voor mensen erg geïsoleerd is zijn sommige soorten pas zeer recent beschreven, of wordt er nog gewerkt aan de formele wetenschappelijke beschrijving (bijv de Mantaro Wren en Mantaro Thornbird).

Nog zo’n “eiland” van endemische soorten dat we bezoeken is Bosque Unchog; een geïsoleerd stuk bos op 3700m waar vier soorten voorkomen die alleen hier worden gezien.

Na een uitdagende steile rit omhoog beginnen we onze zoektocht in de stralende zon maar het duurt niet lang voordat de eerste wolken uit het dal omhoog klimmen en we de rest van de dag in de mist en regen lopen. Vogels vinden is bijna onmogelijk zo en na een lange dag moeten we genoegen nemen met maar één van de 4 targets (Bay-vented Cotinga).

Na een nacht in de auto slapen (waarbij het niet helpt dat we allebei nog last hebben van een voedselvergiftiging) is het de volgende ochtend niet veel beter qua weer maar hervatten we de zoektocht. Één soort willen we liever zien dan alle andere bij elkaar: de Golden-backed Mountain-Tanager. Deze “Gouden Koning” van de berg is een van de meest aansprekende soorten van Centraal Peru maar lijkt ons nu door de vingers te glippen. Na nog een keertje opwarmen/schuilen in de auto gaan we voor een laatste ronde op zoek. We vinden een flock (groep) vogels in de mist en na ingespannen zoeken ziet Rob opeens de Mountain-Tanager vliegen. Ondanks de mist is zijn gele kleur zo fel dat hij wel licht lijkt te geven. Blij na een korte maar goede waarneming lopen we verder als we opeens nog 3 Golden-backed Mountain-Tanagers vinden die ditmaal een fantastisch show geven, wauw!

We vertrekken bij Bosque Unchog met maar de helft van de targets maar dolblij met deze top waarneming van de Gouden Koning. We komen nog wel een keer terug, want het is een fantastische plek.

Inmiddels zijn we weer in Lima en kijken terug op twee hele gave maar ook wel ruige vogelweken (we zijn de tel kwijt geraakt hoeveel uur we over smalle bergweggetjes hebben gehobbeld). Maar Peru zijn we voorlopig nog niet zat, nu door naar Tarapoto waar we de komende 5 dagen aan de oostkant van de Andes in het laagland verder vogelen.

Van Santiago vliegen we naar Arica, een woestijnstad van ruim 200 duizend inwoners helemaal in het noorden van Chile. Dit gebied is een van de droogste plekken op aarde (gemiddelde regenval 0,7mm per jaar) maar in de dagen voor ons vertrek is op het nieuws dat er het heeft geregend en er nog meer regen wordt verwacht.

We hadden voor de 5 dagen dat we hier zijn een kleine Toyota Yaris gereserveerd maar bij de autoverhuur wordt verteld dat veel wegen de bergen in slechter begaanbaar zijn dan normaal. Het contrast kan niet groter: in plaats van met een Yaris rijden we met een Toyota Hilux weg.

Rond Arica zijn twee interessante vogelgebieden: de oase-valleien aan de kust en de Andes 100 kilometer het binnenland in.

We beginnen in de oase-valleien: water uit de bergen heeft diepe valleien uitgesleten in de woestijn waarbij het water de valleibodem groen houdt terwijl de valleiwanden bij de woestijn horen.

In de eerste vallei die we bezoeken is al snel duidelijk dat het veel natter is dan normaal. De weg die we willen rijden door de Camarones vallei is al na een paar kilometer onbegaanbaar en ook met laarzen komen we niet veel verder. Uiteindelijk “kost” het ons hier gelukkig maar één soort en vinden we de belangrijkste targets op de nog wel begaanbare delen; Peruvian Sheartail, Oasis Hummingbird en de range restricted Chilean Woodstar en Tamarugo Conebill.

Het tweede deel van ons bezoek richten we ons op NP Lauca; een uitgestrekt berglandschap tussen de 3500-4500 meter hoog. De weg omhoog is ook de doorgaande route voor vrachtverkeer naar Bolivia en tussen de langzaam omhoog kruipende lorries door beginnen we aan de klim. De lucht is alweer erg donker en het duurt niet lang of het begint te regenen, een erg raar gezicht om door een natte woestijn te rijden. De Hilux komt ook goed uit als er op verschillende plekken al modderrivieren over de weg ontstaan.

We komen aan in het Andes dorpje Putre en alle vogelplannen die we nog hadden kunnen we vergeten aangezien het de laatste 5 uur van de dag (en ook nog ‘s nachts) heel hard regent.

De volgende dag rijden we over een verlaten weg verder omhoog. Kennelijk is de weg door de regenval aan beide kanten afgesloten en is al het verkeer van en naar Bolivia (ruim 500 vrachtwagens per dag) platgelegd. Nu hopen dat hij op tijd voor ons weer open zal gaan maar voor deze dag is het vooral genieten van een fantastisch mooi landschap dat we helemaal voor onszelf hebben!

We zien heel veel hooggebergte soorten; o.a. Diademed Sandpiper-Plover (voor de derde keer deze trip), Puna Ground-tyrant, Lesser Rhea, White-throated Sierra-finch, Black Siskins en na strategisch zoeken 3 hele mooie Puna Tinamous. Maar de soort die we het hardste zoeken (en al op meerdere plekken gemist hebben) is de Rufous-bellied Seedsnipe. Op onze laarzen zoeken we uren lang de groene bofedales (drassige stukken) af, wat zwaar lopen is op 4500 meter. Pas aan het eind van de tweede ochtend, als we besluiten toch nog een extra vallei te gaan doorzoeken, is het raak en vinden we een paartje Seedsnipes die zich gelukkig uitgebreid laten bekijken, sweet victory!

Inmiddels zien we dat de vrachtwagens weer zijn gaan rijden vanuit Bolivia wat er op duidt dat de weg weer open is. Onderweg naar beneden komen we erachter dat de schade aan de weg aanzienlijk is. Op meerdere punten is het asfalt volledig weggevaagd en op andere plekken ligt er tot wel een meter hoog puin en uitgestroomde modder overheen. Meerdere keren moeten we lang wachten als er nog hard gewerkt wordt aan een alternatieve route.

Als we eenmaal door de knelpunten heen zijn en het laatste stuk richting Arica rijden is het duidelijk dat de ellende voor de vrachtwagens nog lang niet voorbij is. Kilometers lang rijden we langs de file de andere kant op (honderden vrachtwagens die hier nog wachten) terwijl er lager nog eens honderden alweer worden tegengehouden omdat de weg de drukte nog niet aan kan. We zijn duidelijk door het oog van de naald gekropen en zijn erg dankbaar voor de minimale impact die de overstromingen uiteindelijk hebben gehad op onze trip!

Vanuit Arica zijn we inmiddels de grens over gestoken naar Peru waar we vanuit Tacna naar Lima zijn gevlogen om een nieuw avontuur te beginnen in de bergen van Centraal Peru.